Sa pilot episode ng Twin Peaks , mahusay na kinukuha ni David Lynch ang mundong ritmo ng pang -araw -araw na buhay sa isang setting ng high school. Ang eksena ay nagsisimula sa isang mag -aaral na nag -sneak ng usok, isang batang lalaki na tinawag sa tanggapan ng punong -guro, at isang guro na dumalo. Ang normal na ito ay nasira kapag ang isang pulis ay pumapasok sa silid -aralan at bumubulong sa guro. Ang isang hiyawan ay tumusok sa hangin, at sa pamamagitan ng bintana, ang isang mag -aaral ay nakikita na sumisibol sa buong patyo. Ang guro ay nagpupumilit na pigilan ang luha, na nag -sign ng isang paparating na anunsyo. Pagkatapos ay nakatuon ang camera ni Lynch sa isang walang laman na upuan sa gitna ng silid -aralan, dahil ang dalawang mag -aaral ay nagpapalitan ng isang alam na sulyap, na napagtanto ang kanilang kaibigan na si Laura Palmer ay patay.
Ang gawain ni Lynch ay bantog sa pansin nito sa mga detalye ng antas ng ibabaw, subalit palagi siyang naglalahad ng mas malalim, na natuklasan ang hindi nakakagulat na mga undercurrents sa ilalim. Ang eksenang ito mula sa Twin Peaks ay sumasama sa pampakay na kakanyahan ng kanyang karera, na itinampok ang kaibahan sa pagitan ng normalcy at ang nakatagong kadiliman. Gayunpaman, ito ay isa lamang sa maraming mga iconic na sandali sa malawak na katawan ng trabaho ni Lynch na sumasaklaw sa loob ng apat na dekada. Ang bawat tagahanga ay maaaring magkaroon ng ibang eksena na itinuturing nilang quintessentially "Lynchian," na sumasalamin sa magkakaibang apela ng kanyang nag -iisang artistikong pananaw.
Ang salitang "Lynchian" ay nakakakuha ng mailap, tulad ng pangarap na kalidad na tumutukoy sa gawa ni Lynch. Ito ay isang adjective na nakalaan para sa isang piling ilang mga artista na ang impluwensya ay lumampas sa kanilang mga tiyak na gawa, katulad ng "Kafkaesque." Ang kakayahan ni Lynch na pukawin ang isang pakiramdam ng hindi mapakali at surrealism ay na -simento ang kanyang katayuan bilang isang maalamat na filmmaker.
Para sa mga namumulaklak na tagahanga ng pelikula, ang panonood ng Eraserhead ni Lynch ay isang ritwal ng pagpasa. Ang tradisyon na ito ay nagpatuloy nang ang binatilyo na anak ni Scott, sa tabi ng kanyang kasintahan, ay nakapag-iisa na nagsimulang mag-binge-watching twin peaks , na umaabot sa panahon ng Windom Earle ng Season 2. Ang walang katapusang apela ni Lynch ay nakasalalay sa kanyang natatanging timpla ng kakaiba at hindi nakakagulat, tulad ng maliwanag sa Twin Peak: The Return (2017). Dito, ang silid -tulugan ng isang bata ay naka -istilong tulad ng isang 1956 cowboy room, mayroon pa ring umiiral sa loob ng isang kakaibang uniberso na kinasasangkutan ng mga clone at iba pang karahasan.
Sa kabila ng kalakaran ng Hollywood ng muling pagbuhay ng nostalhik na nilalaman, ang kambal na taluktok ni Lynch: ang pagbabalik na tinanggihan ng mga kombensiyon sa pamamagitan ng hindi muling paggawa ng mga pangunahing character mula sa orihinal na serye, na pinapanatili ang kanyang pirma na hindi mahuhulaan. Ang kanyang foray sa mainstream cinema kasama si Dune ay isang kilalang pag -alis, subalit pinanatili nito ang kanyang natatanging istilo, kahit na na -kredito kay Alan Smithee. Para sa isang mas malalim na pag -unawa sa karanasan ni Lynch kay Dune , maaaring sumangguni ang isa sa aklat ni Max Evry, isang obra maestra .
Ang pangalawang tampok ni Lynch, ang Elephant Man , ay lumapit sa pangunahing apela ngunit pinanatili ang kanyang pirma na hindi nakakagulat na ugnay, na nakalagay sa isang oras ng pagsasamantala sa sideshow. Ang kanyang trabaho ay tumututol sa pagkategorya, gayon pa man ang kanyang mga pelikula ay hindi mapag -aalinlanganan ang kanyang sarili, pinaghalo ang kadiliman, katatawanan, surrealism, at tunay na kakatwa.
Ang Blue Velvet ay nagpapakita ng kakayahan ni Lynch na alisan ng balat ang veneer ng suburban America, na naghahayag ng isang mas madidilim, surreal na walang kabuluhan. Ang paggalugad ng pelikula ng isang tila walang imik na setting ng setting ng kaibahan nang matindi sa kriminal na underworld na ito ay hindi natuklasan. Ang mga pelikula ni Lynch ay madalas na kumukuha mula sa mga impluwensya tulad ng Wizard of Oz , na nagpapakita ng isang surrealism na parehong natatangi at maimpluwensyang.
Ang impluwensya ni Lynch ay umaabot sa mga kontemporaryong filmmaker. Si Jane Schoenbrun's I Saw Ang TV Glow (2024) ay nagtatampok ng isang eksena na nagbubunyi sa istilo ni Lynch, na inspirasyon ng Twin Peaks . Ang iba pang mga direktor tulad ng Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster, David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly, Rose Glass, Quentin Tarantino, at Denis Villeneuve ay lahat ay nakuha mula sa Well of Surrealism at iba pang kalungkutan.
Ang pamana ni David Lynch ay hindi lamang sa kanyang mga pelikula ngunit sa impluwensya ay ipinagpapalagay niya ang mga susunod na henerasyon ng mga gumagawa ng pelikula. Inaanyayahan ng kanyang trabaho ang mga manonood na tumingin sa kabila ng ibabaw, na naghahanap para sa mga elemento ng "Lynchian" na hindi lamang nakikita. Habang patuloy nating ginalugad ang sinehan, ang epekto ni Lynch ay nananatiling isang touchstone para sa mga naghahangad na makuha ang hindi mapakali na kagandahan ng mundo sa ilalim.
