Dracula. Het Frankenstein -monster. De onzichtbare man. De mummie. En natuurlijk de wolfman. Deze klassieke monsters zijn gedurende tientallen jaren geëvolueerd en aangepast, waardoor een enkele interpretatie overstijgt terwijl ze het publiek in generaties lang angsten. Recente voorbeelden zijn Robert Eggers's Nosferatu en de aankomende Frankenstein -film van Guillermo del Toro. Nu biedt schrijver-regisseur Leigh Whannell zijn eigen visie op de Wolf-man.
Maar hoe maakt een filmmaker een modern publiek verbinden met een andere weerwolffilm, vooral een gericht op de iconische wolfman? Hoe, zoals Whannell zelf vraagt, maken filmmakers klassieke monsters eng en relevant vandaag?
Bereid je fakkels, wolfsbane en inzet - en je capaciteit voor metaforische interpretatie - omdat we whannell hebben geïnterviewd over de invloed van klassieke monsterfilms op zijn werk, zijn benadering om geliefde wezens zoals de Wolf Man in 2025 nieuw leven in te blazen en waarom je het zou schelen.
