Een van de meest onvergetelijke momenten in de gehele Assassin's Creed -serie vindt vroeg in Assassin's Creed 3 plaats, wanneer Haytham Kenway zijn missie voltooit om een groep moordenaars in de nieuwe wereld te verzamelen. Of zo wordt de speler ertoe gebracht te geloven. Haytham, uitgerust met een verborgen mes en het uitsteken van hetzelfde charisma als de geliefde Ezio Auditore, heeft tot nu toe de rol gespeeld van een held, die indianen uit de gevangenis bevrijden en Britse Redcoats confronteren. Pas wanneer hij de iconische uitdrukking uitgesproken, "mag de vader van begrip ons begeleiden", dat de schokkende waarheid wordt onthuld: we hebben de Tempeliers gevolgd, de gezworen vijanden van de Assassins.
Deze wending is een voorbeeld van het ware potentieel van de Assassin's Creed -serie. Het originele spel introduceerde een fascinerend concept - je doelen begrijpen, begrijpen en elimineren - maar het worstelde met een flauw verhaal, waarbij zowel hoofdpersoon Altaïr als zijn doelen diepte missen. Assassin's Creed 2 verbeterde hierop door de iconische Ezio te introduceren, maar het viel nog steeds tekort in het ontwikkelen van zijn antagonisten, zoals te zien bij de onderontwikkelde Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood. Het was pas in Assassin's Creed 3, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, dat Ubisoft zich volledig inzette om zowel de jager als de gejaagde te ontwikkelen. Deze aanpak creëerde een naadloze verhalende stroom van setup naar uitbetaling, waarbij een delicaat evenwicht is geraakt tussen gameplay en verhaal dat nog moet worden gerepliceerd in volgende titels.
Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van de serie over het algemeen goed is ontvangen, is er een consensus onder spelers en critici dat Assassin's Creed een achteruitgang ervaart. De redenen hiervoor worden gedebatteerd, met wat wijst op de steeds fantastische elementen, zoals gevechten tegen mythologische figuren zoals Anubis en Fenrir. Anderen bekritiseren de introductie van verschillende romantische opties of het gebruik van echte historische figuren, zoals de Afrikaanse Samurai Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat de ware oorzaak van deze achteruitgang de verschuiving van de serie is weg van karaktergestuurde verhalen, die is overschaduwd door uitgebreide sandbox-elementen.
In de loop van de tijd is Assassin's Creed geëvolueerd uit zijn oorspronkelijke actie-avonturenwortels door RPG- en live service-elementen op te nemen, waaronder dialoogbomen, XP-gebaseerde nivelleringssystemen, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Maar naarmate de spellen groter zijn geworden, zijn ze begonnen zich holer te voelen, niet alleen in termen van repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen.
Hoewel Assassin's Creed Odyssey bijvoorbeeld meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en aantrekkelijk. De opname van spelerskeuze in dialoog en acties, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, resulteert vaak in het tegenovergestelde effect. Naarmate scripts zich uitbreiden om verschillende scenario's te huisvesten, verliezen ze de scherpte en de Pools die worden gevonden in de meer gerichte verhalen van de eerdere actie-avonturentitels van de serie. Deze eerdere games maakten toe voor goed gedefinieerde personages, ontsnapt door de noodzaak om zich aan te passen aan elke gril van de speler.
Bijgevolg, hoewel Assassin's Creed Odyssey meer inhoud kan beschikken, voelt het vaak minder meeslepend, met interacties die de kunstmatige aard van de personages benadrukken in plaats van hun historische diepte. Dit contrasteert scherp met het Xbox 360/PS3 -ERA, dat naar mijn mening een aantal van de beste schrijven in gaming heeft afgeleverd. Uit Ezio's gepassioneerde verklaring: "Volg mij niet of iemand anders!" Na het verslaan van Savonarola, naar de aangrijpende laatste woorden van Haytham aan zijn zoon Connor:
*"Denk niet dat ik de intentie heb om je wang te streelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden."
De verhalende kwaliteit is ook op andere manieren gedaald. Moderne spellen vereenvoudigen de morele dichotomie vaak tot moordenaars = goed en Tempeliers = slecht, terwijl eerdere titels de wazige lijnen tussen de twee facties verkenden. In Assassin's Creed 3, versloeg elke Tempeliers de overtuigingen van Connor, waardoor de speler zich ertoe bracht zich te ondervragen. William Johnson suggereert dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, Thomas Hickey verwerpt de missie van de Assassins als onrealistisch, en Benjamin Church betoogt dat perspectief de realiteit vormt, waarbij de Britten zichzelf als slachtoffers beschouwen. Haytham zelf ondermijnt het vertrouwen van Connor in George Washington en liet doorschemeren dat de nieuwe natie zo onderdrukkend zou kunnen zijn als de monarchie die het verving - een claim die is gevalideerd wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's Village bestelde. Tegen het einde van het spel blijft de speler meer vragen over dan antwoorden, waardoor het verhaal wordt verrijkt.
Nadenkend over de geschiedenis van de franchise, is het duidelijk waarom het nummer "Ezio's Family" van de Assassin's Creed 2 -soundtrack, gecomponeerd door Jesper Kyd, het officiële thema van de serie werd. De PS3-tijdperk spellen, vooral Assassin's Creed 2 en Assassin's Creed 3, waren fundamenteel karaktergestuurd. De melancholische gitaarreeksen van "Ezio's Family" waren bedoeld om Ezio's persoonlijke verlies op te roepen in plaats van de setting van de game. Hoewel ik de uitgestrekte wereldbouw en grafische vooruitgang van de huidige Assassin's Creed-games waardeer, hoop ik dat de serie op een dag zal terugkeren naar zijn wortels en de gerichte, karaktergerichte verhalen levert die me oorspronkelijk boeiden. In de huidige markt, gedomineerd door expansieve sandboxen en live service -ambities, is een dergelijke rendement echter mogelijk niet in overeenstemming met "goede zakelijke" praktijken.
