Yoko Taro, wizjoner uznanych przez krytyków tytułów Nier: Automata i Drakengard, otwarcie omawiał głęboki wpływ ICO na świat gier wideo jako formy sztuki. Wydany w 2001 roku na PlayStation 2, ICO szybko zdobyło dedykowane fanów ze względu na minimalistyczną estetykę i przekonującą, pozbawioną słów narrację.
Taro wskazał, że centralny mechanik ICO, który polega na prowadzeniu postaci Yorda przez trzymanie jej za rękę, był rewolucyjnym odejściem od norm rozgrywki swojej epoki. „Gdyby ICO nosił walizkę wielkości dziewczyny, byłoby to niezwykle frustrujące doświadczenie” - zauważył Taro. Podkreślił, że uczynienie graczy inną postacią było przełomową koncepcją, przekraczając granice interaktywności w grach.
W momencie premiery ICO udany projekt gry był często mierzony przez to, jak zaangażowanie wrażenia pozostało, nawet gdy jest zredukowane do najprostszych form, takich jak kostki. ICO podjęła jednak inną ścieżkę, priorytetem głębokości emocjonalnej i bogactwa tematycznego nad czystymi innowacjami mechanicznymi. Taro uważa, że ICO wykazało, że sztuka i opowiadanie historii mogą być czymś więcej niż tylko elementami tła; Mogą mieć fundamentalne znaczenie dla gier.
Etykietowanie ICO jako „epokowania”, Taro przypisuje mu zmianę kursu rozwoju gier. Pogląda grę, aby pokazać, że gry wideo mogą przekazać głębokie znaczenia poprzez subtelne interakcje i design atmosferyczny.
Poza ICO Taro podkreślił także dwie inne gry, które znacząco wpłynęły na niego, jak i branżę: Undertale autorstwa Toby Fox i Limbo autorstwa Playdead. Twierdzi, że tytuły te rozszerzyły horyzonty tego, co można osiągnąć za pośrednictwem interaktywnych mediów, potwierdzając, że gry wideo mogą oferować głębokie doświadczenia emocjonalne i intelektualne.
Dla entuzjastów dzieł Yoko Taro jego uznanie dla tych gier daje wgląd w siły twórcze napędzające jego pracę. Podkreśla również ciągłą ewolucję gier wideo jako dynamicznego i wieloaspektowego medium artystycznego.
